さようなら
by Mickey
Soms vliegt de tijd zo snel voorbij dat je niet eens doorhebt dat er uren, dagen en weken passeren. Het ene moment ben je een reddeloos dier, verdwaald in een te grote stad waar de woorden, de letters en de mensen van een andere planeet lijken te komen. Knipper een keer met je ogen, en zes weken zijn voorbij. Het reddeloze dier is veranderd in iemand die zich blind een weg baant door de mierenhoop die Tokyo is, iemand die zonder na te denken de juiste metro-uitgang kiest, sluiproutes neemt en deze vervolgens aan nieuwkomers leert. Iemand die in het Japans eten kan bestellen en niet meer radeloos ja knikt op alles wat een Japanner aan hem vraagt.
In zes weken ben ik gaan houden van een stad die eruitziet als een omgekiepte legodoos. De gebouwen zijn zonder enige esthetische overwegingen neergeplempt om maar zo veel mogelijk mensen op zo min mogelijk grond te proppen. De straten hebben geen namen maar nummers. De lucht van het riool dringt soms zo onaangenaam je neus binnen dat rennen de enige optie lijkt. En toch is het een stad met een haast onbegrijpelijk aantrekkingskracht.
De winkels zijn volgestouwd met plastic kitsch. Verkopers schreeuwen zich dag en nacht de longen uit het lijf, en niemand weet waarom, want kopen doet men toch wel. De Japanners hebben altijd haast, en als ze dat niet hebben lopen ze zo tergend langzaam dat stilstaan soms nog sneller lijkt. De parken zijn de enige plek in Tokyo waar nog een beetje natuur en rust te vinden is. En toch is het een stad om van te houden. Vraag me niet waarom, ik blijf je het antwoord schuldig.
Zes weken in een wereldstad is te kort. Mijn tijd in Japan is nog niet voorbij. Twee weken rondreis resten mij nu, maar een ongemakkelijk gevoel van heimwee naar een periode die nog niet eens afgesloten is, begint zich van mij meester te maken. Voor het eerst in anderhalve maand tijd ben ik op mezelf aangewezen. Geen schoolgenoten en huisgenoten om me te vergezellen tijdens ontdekkingsreizen, of de kroeg mee in te duiken. Geen vrienden om samen mee te wijzen en gapen naar al het vreemde en bijzondere dat Japan te bieden heeft. Nu moet ik het helemaal zelf doen. En ik denk dat dát nog het engste is.
Dag Tokyo.
